رمضان بهشت خدا شده ز گل جمال تو یا حسن          مه نیمه اختر کوچک و مه نو هـلال تو یا حسن

یَم علم وحکمت و معرفت نمی از کمال تو یا حسن          دل دشمنان تو را بَرد نبوی خصــال تو یا حسـن

صفحات ومتن کتاب حق رخ و خطّ و خال تو یا حسن

به خدا رسیــده ز بندگی طیــران بال تو یا حسن

تو چراغ بزم وصال حق تو بهار خلد مخــلّــدی          تو خدای حسن و ملاحتی تو یگانه عبد مـؤیّـدی

تو به جسم، جان کتاب حق؛تو به روح، روح مجرّدی          تو کمال کــلّ کمال ها تو جمــال خالق سـرمدی

توعلی تو فاطمه تو حسن تو حسین یا که محمّدی

که عیان جلالت پنج تن بُوَد از جلال تو یا حسن

تو محیط عــالم حـکـمـتی تو مه سپهــر امــامتی          تو زمامدار مشـیّـتـی تو امام صبــر و شهــامتی

تو مه سپهر ولایــتی تو تمام جــود و کــرامتــی          تو خدای را رخ و جلوه ای تو رسول را قد و قامتی

تو پنــاه خلق دو عــالمی تو شفیــع روز قیـامتی

نه عجب که عفو بکند خدا، همه را به خال تو یا حسن

نه عجب که فخر بکند خدا، به مَلَک ز شوق عبادتت          نه عجب که غنچه به صبحدم، شکفد به عرض ارادتت

همه انبیا شده معترف به جلال و مجد و سیادتت          زطلوع صبح خجسته تر، شب جانفزای ولادتت

من و لطف وجود و عطای تو،که کَرَم بودهمه عادتت

به عطا و حلم و کرم کسی، نَبوُدَ مثال تو یا حسن

به تمام دین خــدا قسم، که تــمام دین خــدا تویی          به بهشت و ارض و سما قسم،که بهشت و ارض و سما تویی

به مقام و سعی وصفا قسم، که مقام  وسعی و صفا تویی          به قیام و صبر و رضا قسم،که قیام وصبرو رضا تویی

به دعا و روح دعا قسم که دعا و روح دعا تویی

شده اقـتدار ستمگــران، همه پایمــال تو یا حسن

ولی خــدا ثــمــر نبی، گهـر عــلـی دُرّ فــاطــمه          نگهت مسیح و مسیح جان، نفست شفای دل همه

دهن تو چشمۀ معــرفت، سخن تو آیت محکــمه          همه را به عشق تو های و هوی،همه را به ذکر تو زمزمه

به محبّت تو مــرا بود، ز شرار نــار چه واهمه

که بهشت لطف خدا شده، دلم از خصال تو یا حسن

تو سجود من؛تو رکوع من، تو سلام من تو نماز من          تومطاف من؛تو طواف من، توعراق من؛تو حجاز من

تو شرار سوز و گداز من، تو بهار گلبن راز من          توسرورمن؛تونوای من؛چه به سوزمن؛چه به سازمن

نبود قــســم به ولایتت، به گــل بهشت نیــاز من

اگرم به دست، جوانه ای رسد از نهال تو یا حسن

هله ای تکـلّم قدسیان، شب و روز نُقــل روایتت          صفحات مصحف جان پر از، سُوَر لطیف حکایتت

به محـبّـتـت به مــودّتت، به کـرامتت به عنایتت          که بود نـگــاه تــوسّلــم، به چــراغ راه هــدایتت

به خدا قسم خجــلـم ز تو، که به ادّعــای ولایتت

به زبان محّب تو بوده ام، به عمل ملال تو یا حسن

منم آنکه با همه زشتیم،سر خود به خاک تو سوده ام          چو دو چشم خویش گشوده ام، به محبّت تو گشوده ام

دل خلق را به فضائل و به منــاقب تو ربـوده ام          به علی قسم به نبی قسم، به خدا مُحبّ تو بوده ام

به ولای تو به ثنای تو،غزل و قصیده سروده ام

ز تو گفته ام ز تو خوانده ام به زبان حال تو یا حسن